Dinsdag 17 september vindt de afstudeerpresentatie plaats van Philip de Klerk (Architectuur) met als onderwerp “FUNUS – het ‘huis der doden’ als onderdeel van het domein van de stad .

Commissie:
Voorzitter                    : Hinke Majoor (RAVB en studio Lommer )
Mentor                         : Sereh Mandias (TU Delft, De Dépendance)
Externe criticus           : Ard Hoksbergen (Studio Ard Hoksbergen)
Toegevoegde criticus : Susanne Pietsch (Studio Susanne Pietsch)

Afstudeerdatum en locatie:
Dinsdag 17 september om 09u30, ivm de beperkte ruimte gelieve eerst te mailen naar pjan.deklerk@gmail.com
Locatie: Monumentale Kapel op de Algemene Begraafplaats Crooswijk, Kerkhoflaan 1 te Rotterdam

FUNUS – het ‘huis der doden’ als onderdeel van het domein van de stad.

FUNUS is ontstaan door een onalledaagse persoonlijke fascinatie; het thema van de dood en zijn funeraire architectuur, stedenbouw en landschap. Deze is van jongs af aan al aanwezig geweest maar kreeg pas lading tijdens het bezoek aan de expositie ‘Death in the City’ aan de Venetiaanse biënnale van architectuur in 2014.
De expositie toonde een onderzoek naar de relatie tussen de moderne architectuur en stedenbouw en ons begrip van en benadering tot het thema van de dood in de afgelopen eeuw. ‘Death in the City’ heeft toen zoveel indruk gemaakt, dat de expositie uiteindelijk leidde tot die onalledaagse gezonde fascinatie. Het creëerde vele vragen en gedachtes over het thema en inspiratie en kennis werd vergaard. Hieruit werd de ideeënprijsvraag ‘Uitvaartcultuur als Ontwerpopgave: Situering en architectuur van funeraire functie in een veranderende samenleving’ voor studenten en jonge architecten uit 2002 ontdekt. De prijsvraag was een spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok om de toen hedendaagse uitvaartcultuur en zijn funeraire architectuur uit te dagen. Tweeëntwintig jaar na de ideeënprijsvraag, kunnen we na grondig onderzoek concludeerden dat die knuppel weinig heeft aangericht. De rol van de architect reikt nog steeds niet verder dan enkel uitdrukkingen en de situering ervan zijn besloten oorden gebleven buiten de stad. De dood hoort niet bij ons stedelijk leven. Het is de hoogste tijd om het thema van de dood weer aan te wakkeren en voor mij als architect in spe een uitgelezen kans om dit aan de hand van een verbeeldende ontwerpopgave te gaan tonen;
FUNUS – Het ontwerpen van een funeraire complex, dat naast architectuur en situering ook inspeelt op de hedendaagse culturele samenleving van de stad Rotterdam.

FUNUS is een permeabel ensemble van meerdere gebouwen, dat zijn plek heeft gevonden op de grens van de begraafplaats Crooswijk en het stedelijke domein van Rotterdam. Op de plek van de oude muur ontstaat er een ketting aan gebouwen die elk een zijde heeft naar de begraafplaats en een zijde heeft naar het dagelijks leven van de stad, die ieder zijn eigen condities en kwaliteiten heeft. Drie stedelijke kamers, die verbonden zijn aan de hoofdassen van de begraafplaats, zorgen voor de toegang naar de gebouwen, die elk onderdeel zijn van de hedendaagse rouwrituelen van de stad. Deze gebouwen huisvesten sequenties aan ruimtes, waarbij de architectuur van de exterieur en interieur een doordacht en diepgaande rol speelt in de beleving van deze ruimtes tijdens het ritueel van de dood.

FUNUS is niet enkel de verbeelding van de ontwerpopgave, maar huisvest ook een belangrijke en fundamentele boodschap. Net als “Death in the City” en “Uitvaartcultuur als ontwerpopgave” wil “FUNUS” het thema van de dood, de funeraire architectuur en zijn waarde voor de stad onder de aandacht brengen en ter discussie stellen onder architecten, stedenbouwkundigen, bestuurders en beleidsmakers, uitvaartondernemingen en aanverwante disciplines en van het bredere publiek. Want het is een maatschappelijk thema dat ieder van ons raakt: de dood, het rouwen, het ultieme afscheid van een dierbare. Als, zoals Heidegger heeft gezegd, het bewustzijn van de naderende dood ons werkelijk levend maakt, dan moet architectuur zich met het thema van de dood en zijn funeraire architectuur bezighouden; als memento mori, sprankje hoop en existentiële barometer.